Α ΤΙΤΛΟ
133, 133, 133, over. Ακούει κανείς; Κάποιος;
Εδώ Δημιουργική Γραφή. Εδώ Ελεύθερη Δημιουργική Γραφή. Που
πήγατε όλοι σας; Που κρυβόσαστε; Δεν σας καταλαβαίνω παιδιά. Τι κάνετε ,
είσαστε καλά; Πουφ Τίποτα.
Καλά λοιπόν εγώ θα λέω κι εσείς καθίστε να ακούτε-διαβάζετε.
Εδώ και αρκετό καιρό περνάω μια βόλτα από αυτόν εδώ τον τόπο
και ρίχνω μια γρήγορη ματιά. Να δω ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει, ποιός έχει
νταλκάδες, ποιος ζει, ποιος προκόβει, τίποτα. Ο χρόνος πάγωσε κι εσείς άφαντοι.
Και άφατοι. Κι εγώ η μικρή Ελένη που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν
οι φιλενάδες της. Θα μου πείτε δε χαίρεσαι που έχεις ολόκληρο μπλογκ στη
διάθεσή σου; Ναι, ομολογώ ότι μου πέρασε από το μυαλό να καπηλευθώ του
εγχειρήματος και να παριστάνω την οικοδέσποινα. Και μάλλον θα το έκανα αν δεν
εμφανίζονταν τα ονόματά σας στα δεξιά της υποδοχής. Θα ήταν μια έξυπνη εκδίκηση
που ρίξατε μαύρη πέτρα. Αλλά έλα που κάποιοι έχετε αναρτήσει κλάσεις ανώτερα
από της υποφαινόμενης έργα. Μοναξιά. Να αυτό σίγουρα το νιώθω με όλα σας τα
φαντάσματα τριγύρω. Απόγνωση; Μπα …Όχι κι έτσι. Περισσότερη τέτοια με
επισκεπτότανε όταν σας είχα εκεί στο μάθημα αδίστακτους επικριτές γιατί αυτό
γιατί εκείνο. Τόσο λοιπόν ήτανε το μπρίο σας; Ή; Ωχ! Μήπως έχετε όλοι σας εκδοθεί;
Κι εγώ απέξω; Τσουκ. Δεν παίζει, θα μας το ανακοίνωνε ο μπάρμπα-Ανδρέας. Ουφ.
Θα σας τσιγκλήσω μέχρι να ανανήψετε.
Θυμόσαστε εκείνη την πανέμορφη ιστορία που είχα γράψει;
(συγγράψει;) με την γωνία Τσιμισκή με Αριστοτέλους; Ε, λοιπόν αυτή η γωνία με
στοιχειώνει. Όπως και αυτή η πόλη. Η πόλη των αποτυχημένων. Ο νοών νοήτω. Όσοι
φύτρωσαν εδώ και παραμένουν γιατί δεν κατάφεραν αυτό που λέει η κινέζικη παροιμία
.Επιτυχημένος θεωρείται αυτός που από επιλογή του άλλαξε τόπο κατοικίας προς μεγαλύτερη
πιο εύρωστη κοινωνία. ΄Η σε άλλης μορφής βιοπορισμού. Όσοι δε ήρθαν από άλλο
ιστό άνθρακας ο θησαυρός. Λαγός χωρίς πετραχήλια. Ούτε οι μετανάστες δε
καταδέχονται …Τι λέω ούτε οι πρόσφυγες.
Με τη δύση του ήλιου, το σούρουπο- όπως θα έλεγε κάποιος που
προσέχει τα λόγια του-Απρίλης στις οκτώ στην προαναφερθείσα γωνία στο
πεζοδρόμιο κάτω ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς ένας 25χρονος παρακαλούσε με όλη τη
δύναμη της ψυχής του για μερικά ευρώ. Παρασκευιάτικα με ανοιχτή αγορά οι πεζοί μιλιούνια
περνούσαν πάνω του, πλάι του, αντίδραση καμία. Σαν να μην υπήρχε. Πέρασα απέναντι
και παρατηρούσα. Ούτε ένα βλέμμα. Είδα την αμηχανία της απόγνωσης. Αυτοί οι
ίδιοι πεζοί αν τους ακουμπήσεις κατά λάθος
την ώρα που περπατάς δίπλα τους θα σε στραβοκοιτάξουν ίσως και στραβομιλήσουν,
θα μουρμουρίσουν, θα αγανακτήσουν, ίσως και να σε βρίσουν. Εδώ τώρα σαν τη Δευτέρα
παρουσία αποχαυνωμένοι σα μαγεμένοι περιδιαβαίνουν ανέκφραστοι. Λες και δεν
έχει η ζωή ζωή. Λες κι έχουν κριθεί τα πάντα. Λες κι ο καθένας είναι άξιος της μοίρας
του. Μπράβο λοιπόν, καλώς. Ζήτω η απάθεια.
Τουλάχιστον γράψτε για τα νέα σας, τι κάνετε με τι
ασχολείστε τι διαβάζετε. Σε παράλληλο σύμπαν ζούμε; Πείτε μου σας παρακαλώ αν
γνωρίζετε τι σημαίνει το 133. Κάπου το διάβασα ως σενάριο διαφυγής αλλά δεν
θυμάμαι να το κατάλαβα. Να γιατί οι Χιώτες πάνε δυο-δυο. Α, ναι Σαλονικιοί
είμαστε εδώ πέρα. Οι πιο καλοί, οι πιο φιλόξενοι, μπλα-μπλα-μπλα. Αν δε θέλετε
πάλι, έχει καλώς. Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα.
Ελενίτσα Τσου.
